Een feest der herkenning voor perfectionisten

Dat al onze dames een redelijk perfectionistische inslag hebben, vind ik gezien mijn eigen karakter, niet heel vreemd. Maar waar ik regelmatig ‘perfectie bestaat niet’ rondtetter – misschien wel vooral om mezelf te overtuigen – kunnen zij wat moeilijker loslaten. Niet zelden verdwijnen tekeningen hier voor ze goed en wel afgerond zijn de prullenbak in. Simpelweg niet mooi genoeg om door de ballotage te komen. De jongste van het stel is hierin nog het meest gezegend. Zij is veel minder zinnig dan haar zussen en kan nog met veel plezier iets maken. Omdat de middelste vaak niet eens meer begint aan allerlei knutselwerken, spant oudste dochterlief de kroon als het gaat om projecten die niet naar haar zin worden afgerond. De leergierigheid zet haar altijd weer aan tot het starten van iets nieuws en zo kan het maar zo zijn dat ze wekenlang aan het loomen slaat tot ze er werkelijk elk dier in de wereld van kan maken. Maar wel met meerdere ‘break-downs’ tussendoor en heel wat loomwerkjes die de prullenbak in gaan omdat ze de hoge lat niet aanraken. Ooit verdiepte ze zich ook dagenlang in origami. Ze had haar zinnen gezet op een extreme pinguïn en vouwde urenlang alle onderdelen. Toen het in elkaar zetten echter moeizaam verliep, donderde ze binnen tien minuten boos alles de bak in. Als moeder is het laveren, zulke buien. Ze moet leren – en dus ervaren – dat heus niet alles in één keer lukt. Alleen breekt je hart natuurlijk als ze dikke tranen huilt van frustratie. Afgelopen week had ze het weer even zwaar. Samen met vriendinnen ging ze via de activiteitenladder schilderen. Waar ze enthousiast heen ging, kwam ze elke week iets minder blij terug. Het doel was simpel: Zus – onze ragdoll die haar ‘bestie’ is – moest op het doek vereeuwigd worden. Dat Zus echter niet bepaald effen van kleur is, vol piekhaartjes zit en ook nog eens het kenmerkende streepjespatroon om die prachtige blauwe ogen heeft, maakte haar wel een erg lastig model. ‘Zus is wordt meer een leeuw dan een schattig katje’ mopperde ze. Toen ik haar de laatste keer kwam ophalen, kon ze met moeite de kwast neerleggen. Telkens bleef ze ontevreden opnieuw penseelstreken eraan toevoegen. Alle lof van mijn en de lerares haar kant was tegen dovemansoren gericht. Gelukkig weet ook oudste dochterlief inmiddels van zichzelf dat die lat soms te hoog ligt. Wil nog niet zeggen dat die dikke tranen van frustratie makkelijk tegen te houden zijn. Eenmaal in de auto moest het schilderij de kofferbak in. Deze ging echt niet aan de muur. ‘En’, mopperde ze, ‘we hadden ook nog eens vergeten een groot deel voor de toets op school te leren. Ik moest alles gokken’. Ai, ik bedacht me dat manlief en ik dat in alle drukte compleet vergeten waren. Moest ze ook nog eens een eerste onvoldoende incasseren? Maar nee, mevrouw haalde alsnog een 8.8. Ze kon weer lachen toen ik concludeerde dat ze in elk geval in gokken erg goed is. We hebben een kraslot gehaald en het schilderij verhuisde van de kofferbak naar de gang. Inmiddels hangt hij gewoon in haar kamer te pronken. Een nog mooier resultaat dan die 8.8.