Maria’s nieuwe column over ruzie met de navigatie

Autorijden vind ik heerlijk, autorijden in mijn eentje is nog lekkerder. Even zonder de eeuwige strijd op de achterbank die tegenwoordig draait om de vraag of we Suzan & Freek (favoriet van de ene tweelingdochter) of Zoë Tauran (favoriet van de andere tweelingdochter) draaien. Oudste dochterlief zit gelukkig voorin en blijft wijselijk van de knoppen af. De radio-dj heeft dus ons lot in handen en bepaald wie er al dan niet chagrijnig of met de vingers in de oren de reis maakt. In mijn eentje is er voornamelijk rust in de auto en dat komt mijn stuurmanskunsten uiteraard ten goede. Alleen die navigatie en ik, die worden niet echt vrienden. Afgelopen week moest ik in mijn eentje richting het midden van het land. Om half acht ging ik de deur uit met twee uur dwars door de ochtendspits te rijden in het vooruitzicht. Het was natuurlijk wachten op fileleed, maar gelukkig is daar de navigatie die wel een snellere route in de aanbieding heeft. Je moet altijd even oppassen als de telefoon meldt dat je sneller kan reizen. Geen file is natuurlijk aanlokkelijk, maar die snellere routes willen nog wel eens een kat in de zak zijn. Gezien de meldingen op de radio en de vele rood gekleurde stukjes van mijn route in beeld, besloot ik vorige week toch maar de snellere route te pakken. In redelijk dichte mist belandde ik naast de snelweg om 17 minuten sneller te rijden. Die 17 minuten maakten ook direct het verschil tussen wel of niet te laat. Maar goed, echt bekend ben ik natuurlijk niet daar in het midden van het land en al helemaal niet in de kleinere gehuchtjes. Gelukkig hield de navigatie het redelijk simpel en kon ik via een parallelweg langs de file rijden om een dik kwartier later weer tussen het inmiddels rijdende verkeer netjes in te voegen. Even later weer een melding op mijn scherm. Opnieuw ellende in het vooruitzicht, maar de ‘rij vier minuten sneller’ trok mij niet echt. De kleine landbouwweggetjes die ik net had genomen om 17 minuten sneller te gaan, werd ik niet echt blij van. Mijn getwijfel duurde te lang en weg was het alternatief vóór ik een keus had kunnen maken. Het duurde maar even of ik reed de file in en het stond muurvast. Mopperend tegen mezelf besloot ik dat ik véél beter het alternatief had kunnen pakken. Toen er weer een melding kwam, klikte ik dus driest op het alternatief. Maar zoals dat gaat met mij en de navigatie, lees ik het plaatje altijd nét even verkeerd en neem ik op de rotonde direct een verkeerde afslag. Van omkeren was geen sprake op de drukke doorgaande weg, maar gelukkig is daar de navigatie die wel een oplossing weet. Uiteindelijk toerde ik door woonwijken, over een weg ‘waar de auto slechts te gast is’ (nooit eerder van gehoord), reed ik uiteraard nog eens verkeerd op de landerijen, maar hé mijn bestemming doemde op tijd op. Terug ging ik voor de grote weg, dat was duidelijk. Maar ik zat daar nog niet op en moest tot drie keer toe invoegen om op de invoegstrook te blijven hangen en weer een klaverblad te pakken. En die derde poging, díe had ik niet verwacht. Al meezingend met de radio (geen Suzan&Freek en ook geen Zoë Tauran), reed ik direct verkeerd. Maar gelukkig wist de navigatie raad.