Maria’s Mooie Mensen 567
De kleuter als statussymbool. Hè? Ja heus; de kleuter blijkt een fantastisch accessoire in het basisschoolleven. Een nieuwe trend blijkbaar; zo’n kleuter die gek op je is. Alhoewel nieuwe trend? Ook toen onze meisjes jong waren, was dit al aan de orde. De tweelingmeisjes waren met die grote blauwe ogen en bos vol krullen al de ideale poppen voor grotere vriendinnen. Regelmatig kwamen oudere buurmeisjes hier spelen die onze dames inderdaad zelfs tot in de kribbe stopten – een lege wasmand vol met dekens – en uren vader en moedertje met de dames speelden. Onze dames bleken Oscar-prestaties neer te kunnen zetten in hun rol als huilende baby of jengelend kind. Ook waren ze hartstochtelijke knuffelaars; de buurmeisjes konden zich niet vertonen zonder minstens tien knuffels in ontvangst te nemen. Nu onze meisjes groter zijn geworden, past die rol niet meer zo en zien we de buurmeisjes ook niet meer. In plaats van dat de dames als fantastisch ‘accessoire’ dienen voor de iets oudere jeugd, kunnen ze nu zelf weer op knuffels van de jongere garde rekenen. En ‘oh mama, dat is zo schattig’, klinkt het dan na schooltijd. Vol overgave knuffelen ze terug en: ‘ik mocht laatst haar tas dragen en haar hand vasthouden; zo lief’. Oudste dochterlief maakt het wat bonter. Die vind zo’n lief klein kleutertje om het handje vast te houden wel heel interessant en het staat ook wel tof. Bij gebrek aan animo – met haar zakelijke houding is ze niet de eerste om als vierjarige eens een knuffel aan uit te delen – ging ze actief op zoek naar een leuke kleuter om in de pauze mee rond te lopen. Samen met haar ‘bestie’ werd er gelobbyd bij de jongere klassen. Ze kwam dan ook oprecht bozig thuis als de kleuter in kwestie voor een ander handje om aan mee te lopen koos. Als ik de verhalen mag geloven, loopt de hele bovenbouw te vechten om een knuffel van die jonkies. In eerste instantie werden de pijlen gericht op een nieuw jongetje. Hij was nog onwetend, had nog weinig vriendjes én ‘hij heeft zo’n schattig klein brilletje’. Ja heus, zoals ik al zei, die kleuter is bijna een soort van statussymbool. Ze was helemaal tevreden dat het jochie elke middagpauze de verplichte rondjes om de school samen met haar en haar vriendin liep. En de naam? Niet interessant. Maar zoals dat gaat met kleuters, was meneer wispelturig en ook wel uitgekeken op de dames en moest de jacht opnieuw geopend worden. Inmiddels is de poule aan meelopende kleuters uitgebreid; de ‘collectie’ bestaat nu ook uit een aantal meisjes. Hoewel ik mijn twijfels heb bij de intenties van de dames, koester ik maar die laatste basisschooljaren waarin het blijkbaar nog om bevriende kleuters draait en gelukkig nog niet teveel om make-up en mobieltjes. Het lijkt immers nog maar zo kort geleden dat zíj thuis vertelde hoe ze met oudere kinderen mee mocht lopen en dat ze elke dag eerst de halve groep acht knuffelde voor ik nog eens in beeld kwam.