Arie op zoek naar de sterren week 47” 15

Arie Molenhuis, Pieterbuurster in hart en nieren, organiseert een groot jubileumfeest voor het Zeehondencentrum en zoekt daarvoor nog artiesten die willen optreden. Zijn tactiek? Gewoon in de bus stappen en erop af. Arie gaat op zoek naar de sterren en de Streekkrant volgt hem.

Eerst het goede nieuws. Arie pakt uit in maart 2016. Niet met een dag of avond, maar met een compleet weekend. Met dus activiteiten op vrijdag, zaterdag én zondag. ‘Anders past het allemaal niet. We bedienen elke doelgroep. Senioren, kinderen en alles wat daar tussen zit. Met op vrijdag een gala-avond, op zaterdagmiddag iets voor senioren en kinderen en een feestavond op zaterdagavond. Ik ben van plan af te sluiten met een dienst. Een grappige dienst wel te verstaan. Van de week ga ik naar Muntendam om afspraken rondom het koor te maken, zaterdagavond ga ik naar Kropswolde. Daar is een concert ten bate van KWF. Papa di Grazzi treedt er op. Misschien kan ik dan ook contacten met die band leggen. Verder moet ik nog naar Peize en Eelde voor het samenstellen van het koor en moet ik nog in de slag met Van Kammen. Over de Alu-hal. Je weet wel, een hal en géén tent. Druk genoeg dus.’
Dan het minder goede nieuws. Arie werd een jaar of vier geleden getroffen door kanker. En omdat hij al weer een tijdje aan het kwakkelen is, heeft hij het sterke vermoeden dat die ziekte teruggekeerd is. Hij voelt dat. ‘Ik ken de symptomen. Het voelt hetzelfde. Ik ga morgen de medische molen in’, zegt hij.
Arie zegt het alsof het de normaalste zaak van de wereld is. ‘Tsja. Wat moet je anders? Op de bank gaan zitten? Daar word je ook niet beter van. Bovendien heb ik daar geen tijd voor. Want met of zonder ziekte: ik ga door.’
Arie weet wat het is. Weet wat wellicht komen gaat. Hij onderging al talloze bestralingen. ‘Als ze dat ding aanzetten, sprintte iedereen weg. Op het laatst heb ik maar vriendschap met het apparaat gesloten. Bestralen is nu overigens niet meer mogelijk, mocht de ziekte teruggekomen zijn. Dan moet ik kijken wat dan mogelijk is. Of ik schoon verklaard was? Ik geloof niet zo in schoon. Of beter: ik geloof er helemaal niet in. Ooit werd een vriend van me schoon verklaard. Een prachtig bericht. Een half jaar later hebben we hem begraven.’
Arie vindt het lastig. ‘Oh zeker. Ook ik heb verdriet. Van de buitenkant lijkt dat misschien niet zo, maar het is er wel. Dan jank ik even stevig en ga ik weer door. Iedereen gaat er op zijn of haar eigen manier mee om. Toen ik voor het eerst kanker had, heb ik veel geschreven. Ik hield een blog bij. Die verhalen zijn later nog gebruikt bij andere patiënten. Je kunt je er heel druk om maken. Je kunt schelden en vloeken, het helpt allemaal niets. Als het enigszins kan moet je – is mijn bescheiden mening- proberen door te gaan met de dingen die je doet. Hoe moeilijk ook. Maar goed: het is voor iedereen anders. Maar zo kijk ik er tegenaan.’
Arie laat een stilte vallen. Heel even maar. Er klinkt iets dat lijkt op een zucht. Dan heeft hij het al snel weer over Volendam, Jan Smid, koren, een kindermiddag en K3. ‘Dat zou mooi zijn. K3 voor de kinderen. Of niet dan?’
Arie is een bijzonder mens. Zoveel is zeker.