De vakantieman - Bert en Engly Hummel
Bestemming: Rusland, Siberië, Mongolië en China
De Ongenode Gast viert vakantie en op zijn vaste plek in de krant houdt ook de tijdelijke vervanger zich met dit onderwerp bezig. De vakantieman, bekend uit de jaren negentig, trekt de Streek in en laat zich meevoeren langs vakantieherinneringen aan bijzondere reisjes. De welbekende kreet ‘Vakantieman, gezellig hè?’ kan zowel voor de vakanties als de gesprekken met volmondig ‘ja’ worden beantwoord. Geniet ook mee deze vakantieweken. Met dank aan Bianca Brons van Personal Touch Travel kan de Vakantieman wekelijks verhalen van bijzondere landen en bijzondere mensen.
Het spreekt tot de verbeelding; de Baikal express, beter bekend als Trans Siberië express. Beelden van Russen met bontmutsen, besneeuwde vlaktes en natuurlijk de trein doemen voor het oog op. Maar niks blijkt minder waar, behalve de trein. Bert en Engly Hummel reisden samen met hun vrienden Jakob en Greetje Buist uit Hoogkerk ongeveer een maand geleden met de Baikal expres door Rusland, Siberië, Mongolië en China. Ja, zij zaten uren en uren achtereen in de trein, maar nee, dit zijn geen treingekken. Wél zijn het avonturiers die bij tijden volledig toegeven aan het reizigersbloed. Voor drie weken, dat wel, want dan lonkt Noordhorn weer.
“Het is een droom die ik altijd al heb gehad”, vertelt Bert over de bijzondere reis. Jarenlang ging het echtpaar naar Hardenberg op de camping, maar sinds ze hun vleugels verder uitslaan, lonkt het oosten. “Het eerste jaar dat we niet naar Hardenberg gingen, werd het Tjechië, dus ook toen al kozen we die kant”, vertelt Engly. “Maar het is allemaal versterkt doordat we 14,5 jaar geleden een jongetje uit Wit-Rusland in huis kregen. Hij is ondertussen volwassen, maar komt nog steeds en wij bezoeken zijn familie twee keer per jaar. En dan zit je altijd al in het Rusland-gebeuren”, zegt ze nuchter.
Dat de reis die ze maakten bijzonder was, daarvan zijn ook deze nuchtere noorderlingen zich bewust. Ze begonnen direct met vijf dagen aaneengesloten in de trein en legden 5000 kilometer af in de tijd tot aan Irkutsk bij het Baikalmeer. “De trein stopte in die tijd 87 keer, soms twee minuten, soms tien, soms meer”, vertelt Bert. “En dan moesten we proviand inslaan.” Want deze vier gingen voor het avontuur. “Als je denkt; ‘zo lang in die trein’, dan moet je er niet aan beginnen. Het is juist het avontuur. Er is bijvoorbeeld wel luxe coupé met douche, maar dat wilden wij niet. Wat kom ik tegen. Je blijft niet in de coupé zitten, maar ontmoet andere mensen.” Ze aten noodles en redden zich met vochtig toiletpapier. Geen straf. “We zaten bij tijden uren naar buiten te kijken. Het landschap veranderde continu”, vertelt Engly. “En dat gevoel van de trein die beweegt, daar kun je heimwee naar hebben.” De stops werden ook benut om de ramen te lappen. “Anders kun je op een gegeven moment niks meer zien en je wilt natuurlijk foto’s maken. Bij de bochten uit het raam hangen om te proberen die trein erop te krijgen,” lacht Engly.
De vier zagen in totaal 9000 kilometer van de wereld. Na de eerste vijf dagen aaneengesloten in de trein, volgden nog tweeënhalve week met dagen zonder trein. Hotels en excursies waren allemaal geregeld en tot in de puntjes verzorgd. Als eerste werd het Baikalmeer, het grootste zoetwatermeer van de wereld, aan gedaan. Ze verlieten de trein twee nachten en bezochten onder andere het ‘Parijs van Siberië’. Mongolië waar ze vervolgens vier dagen bleven, is volgens het echtpaar het hoogtepunt. “De rust die dat land uitstraalt”, vindt Bert, “dat is me het meest bijgebleven.” Ze verbleven er in typische gertenten. “Kijk”, zegt Engly met een miniatuur in de handen, “een soort van grote ronde tent, rijkelijk versierd, bedden langs de kant en een kachel in het midden.” Geen overbodige luxe. “We maakten er vier seizoenen in één dag mee. ’s Ochtends vertrokken we met prachtig weer, het betrok, onweerde en regende, en uiteindelijk sneeuwde het ’s avonds.” Ook de hoofdstad van het land bleef ze bij. Om de vele highlights en om het verkeer. “Je was dankbaar dat je niet was aangereden als je was overgestoken”, lachen ze. De reis eindigde in China. Daarvoor moest wel de hele trein worden overgetakeld naar een smaller spoor, aangezien Rusland ooit had bedacht dat er geen vreemde treinen zomaar het land binnen mochten komen. Een uren durend proces met 85 wagons en drie locomotieven goed voor 2100 meter. China zelf vonden ze indrukwekkend, maar wel te druk.
Nog een keertje de trein in, zouden ze het doen? “Zeker!”, antwoorden ze volmondig. “Ik kan het iedereen aanraden”, zegt Bert enthousiast. “Je moet voor het avontuur gaan, niet erg vinden een stukje hygiëne in te leveren, mensen willen ontmoeten en je aanpassen met eten. Dan is het super. Ik zou nog wel meer dagen in Mongolië willen doorbrengen en naar de stad van de hangende tempels willen”, maakt hij al plannen. Maar het reizigersbloed kolkt vervaarlijk en naast de vaste tripjes naar Wit-Rusland staat nu ook Australië op het programma en staan Israël, Afrika en Brazillië nog op het lijstje. “Reizen is geweldig”, zegt Engly overbodig. “Maar het is heerlijk om terug te komen in Noordhorn”, voegt ze eraan toe met een blik om zich heen. Ze vangt de blik van haar man, die het beaamt: “dit is wel onze plek.”
