Wat is er de afgelopen jaren nu werkelijk geleerd bij FC Groningen

Drie wedstrijden, een winst, een verlies en een gelijk. Een hele matige start van FC Groningen, dat zichzelf als kampioenskandidaat ziet. Iedereen heeft het recht om tijd te krijgen te leren. De vraag is echter wat de technische leiding van FC Groningen geleerd heeft van de afgelopen jaren. Daar waar de laatste jaren de spitsen werden vermoord met naar binnen trekkende ‘buitenspelers’, gebeurt dat nu opnieuw. Waarom haal je in godsnaam Van Veen en stel je Postema op, als je er vervolgens niet voor zorgt dat deze jongens aanvoer krijgen. Lukkien speelt een soort 4-2-2-2 systeem. Het meest opvallende is dat FC Groningen nog altijd vleugellam is. Het leidde uiteindelijk tot degradatie. Inmiddels heeft FC Groningen genoeg spelers die wél vanaf de buitenkant kunnen spelen en een spits moeten kunnen bedienen. Wat te denken van Abraham, Valente, Turay en het nieuwe talent Emeran. Hoogste tijd om met één diepe spits te spelen. Een nummer tien en echte vleugelaanvallers.
Tegen Jong Ajax kon trainer Lukkien met zijn behoudende opstelling het gebrek aan initiatief en diepgang nog verbloemen. Jong Ajax maakte het spel. Maar ook wanneer een ploeg zich ingraaft en dat zullen de meeste voorlopig nog wel eventjes doen, kiest Lukkien voor twee verdedigend ingestelde centrale middenvelders. Van Veen, die er mentaal nu al doorheen lijkt te zitten, is met voorsprong de duurste speler. Je zou verwachten dat een elftal dan op hem wordt afgestemd. Tegen alle ploegen werd de aanvaller samen met Postema juist vermoord. Zoals gebeurde bij vrijwel alle spitsen, de laatste jaren. Geen aanvoer vanaf de flanken en twee controlerende middenvelders zonder initiatief. Bacuna is, net als Lukkien, als een soort verlosser binnengehaald. Beide zijn het niet. Blijkbaar zijn we vergeten dat de middenvelder hier in zijn vorige periode een hele modale voetballer was. Spelend zonder al te veel initiatief, soms nogal onhandig in zijn keuzes en zeker niet de speler die een elftal op sleeptouw neemt. Hij kan van waarde zijn voor FC Groningen, zeker, maar dan wel met een speler in zijn buurt die wél diepgang en creativiteit heeft. Of een echte nummer tien. Irandust is zo’n speler, maar wordt vanaf rechts ingezet als hij speelt. Een plek waar hij vorig seizoen louter faalde. Valente kan die middenvelder ook zijn. Het zijn jongens die de wedstrijd met één actie of pass kunnen openbreken of beslissen.
Postema verdient een eerlijke kans, maar zorg dan ook dat hij wordt aangespeeld. Met twee spitsen spelen zonder nummer 10 is als een Ferrari zonder wielen. Spelen met twee controleurs is de weg van angst en dat is altijd een heilloze. Een middenveld met de staart tussen de benen in plaats van met de borst vooruit. FC Groningen-onwaardig. Alleen tegen ploegen die het spel willen en kunnen maken kan zoiets in de counter wat opleveren, omdat er dan ruimte achter de vijandige verdediging komt. Turay en Valente zijn rechtspoten die vooral op links en naar binnen spelen en dus spitsen het leven lastig maken, in plaats van in stelling te brengen. Tegen Willem II speelde Valente de tweede helft vanaf rechts en deed dat wél met verve. Buijs, Wormuth, Van der Ree. Allemaal hebben ze Suslov aan de rechterkant geprobeerd. Nooit lukte het. Wat in hemelsnaam drijft Lukkien om nu hetzelfde te proberen. Gebrek aan alternatief kan geen reden zijn, helemaal nu met de nieuwkomer van Manchester United; Noam Emeran. Het centrum van de verdediging snakt naar Blokzijl, die wél van achteruit durft en kan voetballen. Voorlopig kiest Lukkien vooral voor zekerheid en blijft het talent op de bank, inmiddels gedegradeerd tot vierde keus.
Algemeen en technisch directeur Wouter Gudde heeft Dick Lukkien naar FC Groningen gehaald. Een veilige keuze omdat het publiek en media al jaren om de Veendammer schreeuwen. Lukkien heeft dus krediet en verdient vanzelfsprekend een eerlijke kans. Echter, de tijd om te leren is er niet meer. Iedereen heeft de voorbije seizoenen kunnen zien waar het mis ging. Lukkien legde de vinger op allerlei zere plekken na wedstrijden, maar ook hij nam geen spiegel mee. Een kok kan niet zijn medewerkers verantwoordelijk stellen voor een slechte maaltijd. Hij is eindverantwoordelijk. Het is te hopen dat Lukkien snel de ingrediënten gaat veranderen en het juiste recept gebruikt. Want hij is geen kok van de plaatselijke patatkraam, maar vertegenwoordigd een driesterrenrestaurant dat een ster kwijt is geraakt en zo snel mogelijk weer terug moet krijgen. De tijd van experimenten is voorbij, het examen is begonnen. De grote vraag zal de komende tijd worden beantwoord: wat is er de afgelopen tijd werkelijk geleerd? Er hangt veel vanaf: de ster van FC Groningen.